Çağımızın spiritüel dünyasının veya kişisel gelişimcilerin ısrarla söylediklerinin aksine öfke kötü bir duygu değildir. Öfke koruyucu bir duygudur.
Öfke, bizi tetikleyen temel duyguyu yaşamaktan korumaya çalışır. (acı, hüzün, korku, yorgunluk…)
Birçok insan, öfkeyi anlık bir durummuş, o anki deneyime verilmiş taze bir tepkiymiş gibi görüyor. Bir şey olur ve birkaç milisaniye içinde sakin bir halden öfkeli bir hale geçilir.
Öfke anlık bir duygu gibi görünse de, "ikincil duygu" dediğimiz şeydir, yani daha derin bir duygu tarafından tetiklenir. Tetikleyen duygu ise genellikle incinme, reddedilme, üzüntü, korku, aşağılanma, bitkinlik, hüsran... işte liste uzayıp gider.
Öfke bizi korumaya çalışır
Altta yatan temeldeki incinme duygusuyla bağlantı kurmaktansa delirmek, bağırmak, duvara yumruk atmak ya da sert bir duruş sergilemek daha güvenlidir.
Duyguların kabul edilebilir veya geçerli olmadığı evlerde büyüdüysek, öfkeyi genellikle acımızın “kabul edilebilir” bir ifadesi olarak uyarlarız.
“Öfkelenmeye” alıştığımızda, genellikle bizi çıldırma noktasına getirecek kadar ne hissettiğimizin farkında olmayız.
Öfke geçerli ve önemli bir duygudur.
Öfkemizi veya ilişki içinde olduğumuz kişilerin öfkesini merak etmek, araştırmak, kendimizi ve başkalarını daha iyi anlamamıza yardımcı olabilir.
Böyle yoğun duygularla kalabilmek için kullandığımız, ”10’a kadar saymak" veya “5 derin nefes almak” gibi eski ve kadim tekniklerin bu kadar etkili olmasının nedeni, özdeşleşilen o yoğun duygudan, yani öfkeden bir ayrılık anı yaratmamıza izin vermesidir. Yavaşlamamıza, içimize dönmemize ve o anda gerçekten neye ihtiyacımız olduğunu kendimize sormamıza izin verir.
Unutmayın, duygular hissedilmek isterler...
Sevgiler
Çağlar